۷ / ۲

مولوى‏^۱

اى شاه شاهان جهان، اللَّه مولانا على‏^۲اى نور چشم عاشقان، اللَّه مولانا على‏
حمد است گفتن نام تو، اى نور فرّخ نام توخورشيد و مه هندوى تو، اللَّه مولانا على‏
خورشيد مشرق خاورى، در بندگى بسته كمرماهت غلام نيك پى، اللَّه مولانا على‏
خورشيد باشد ذرّه‏اى، از خاكدان كوى تودرياى عمّان شبنمى، اللَّه مولانا على‏
موسى عمران در غمت، بنشسته بُد در كوه طورداوود مى خواند زبور، اللَّه مولانا على‏
شاهم على مرتضى، بعدش حسن نجم سماخوانم حسين كربلا، اللَّه مولانا على‏
آن آدم آل عبا، دانم على زين العبادهم باقر و صادق گُوا، اللَّه مولانا على‏
موسى كاظم هفتمين، باشد امام و ره‏نماگويم على موسى الرضا، اللَّه مولانا على‏
موسى تقى آى و نقى، در مهر او عهدى بخوان‏با عسكرى رازى بگو، اللَّه مولانا على‏
مهدى سوار آخرين، بر خصم بگشايد كمين‏آن شاه چون پيدا شود، الله مولانا على‏
اقرار كن، اظهار كن، مولاى رومى اين سخن‏هر لحظه سرِّ من لدن، اللَّه مولانا على.^۳

از جميع انبياى هر زمان‏شد نبوّت ختم بر احمد بدان
بعد از آن ختم ولايت بر على‏است‏نور رحمت از كلام او جلى است‏
بعد حيدر ختم بر مهدى بودآن كه در دين هدى‏ هادى بود.
و نيز از اوست:
اى به محشر، تو شفاعت‏خواه من‏قُرّة العين رسول و شاه من‏
اى ز تو روشن جهان نور و علم‏هم ولايت دارى و هم كان حلم‏
صد هزاران اوليا رو بر زمين‏از خدا خواهند مهدى را يقين‏
يا الهى! مهديى، از غيب آرتا جهانِ عدل گردد آشكار
مهدى و هادى و تاج اَنبيابهترينِ خلق و برج اوليا
اى ولاى تو معيّن آمده‏بر دل و بر جان روشن آمده‏
اى تو ختم الأوليا اندر جهان‏در همه جان‏ها نهان، چون جانِ جان‏
اى تو هم پيدا و پنهان آمده‏بنده عطّارت ثناخوان آمده‏
آنچه من ديدم همه ديد تو بودوآنچه من كردم ز تقليد تو بود
اى به هر قرنى تو پيدا آمده‏در ميان جان، مصفّا آمده‏
عاشقان را عشق تو كرده است مست‏عارفان را جام عرفان دِه به دست‏
اى تو هم معشوق و هم عشق الست‏عشق تو بُردَه‏است خود ما را ز دست‏
دست ما و دامن تو اى اميراين فقير مبتلا را دست گير
من پناه خود به تو آورده‏ام‏حبّ تو با شير مادر خورده‏ام .^۱