براى ما پاداشى جز پاك شدن از گناهان نيست .
على عليه السلام فرمود : «اى سلمان! به واسطه شكيبايى بر بيمارى و ناليدن به درگاه خداوند و دعا كردن در پيشگاه او ، برايتان پاداش نيز هست و به سبب همين كارهاست كه براى شما حسنه نوشته مىشود و جايگاههايتان فراتر برده مىشود ؛ امّا درد ، فقط موجب پاك شدن گناه ، و نوعى كفّاره است» .
سلمان پس از شنيدن اين سخن ، پيشانى على عليه السلام را بوسيد و گريست و گفت : اى امير مؤمنان! اگر تو نبودى ، چه كسى براى ما اين چيزها را از هم باز مىشناسانْد؟!۱ اين حديث در واقع ، جمعبندى همه احاديث پيشگفته است .
توضيح، اين كه: بيمارى ، عمل انسان نيست تا به سبب آن به وى پاداش داده شود. از سوى ديگر، در بيان امام عليه السلام آمده است كه وقتى مؤمنى در برابر درد و بيمارى شكيبايى ورزد و در پيشگاه خداوند ، دعا و زارى كند ، پاداش خواهد داشت و به واسطه آن بر رتبه وى در پيشگاه خداوند ، افزوده مىشود و براى او حسنات نوشته خواهد شد، و اين، بدان سبب است كه اين شكيبايى و دعا ، عملى از اعمال انسان اند .
از همين جاست كه مىبينيم احاديث مربوط ، به رغم همه اختلافات ظاهرى ، هيچ تعارضى با همديگر ندارند ؛ زيرا احاديثى كه از پاداش نداشتن بيمارى سخن مىگويند ، نه به عمل و نيّت بيمار ، بلكه به خود بيمارى نظر دارند ، و احاديثى كه از ثواب بيمار و بالا رفتن رتبه او حكايت مىكنند ، به شكيبايى و مقاومت و نيّت او ناظرند. از اين رو ، اگر بيمار در دوران تندرستى ، عمل نيكى انجام مىداده (براى مثال ، نماز شب مىخوانده) ، پاداش آن براى وى در دوران بيمارى نيز نوشته مىشود . بيمارى كه علاوه بر اين ، شكيبايى هم مىكند ، افزون بر آن پاداش ، پاداش شكيبايى خويش را هم مىگيرد ، و بيمارى كه علاوه بر شكيبايى ، دعا و گريه و زارى نيز مىكند ، از جايگاه بالاترى نزد خدا برخوردار مىشود .
