۱. همياری اجتماعی

(تَعاوَنُوا عَلَی الْبِرِّ وَ التَّقْوی وَ لا تَعاوَنُوا عَلَی الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَديدُ الْعِقابِ).^۱

«در هر كار خير و تقوا يكديگر را ياری دهيد و بر گناه و تجاوز همكاری نكنيد و از خدا پروا کنید؛ كه همانا خداوند سخت‏كيفر است».

بنیاد سنت‌های اجتماعی اسلام

علامه طباطبايی، مفسر کبیر قرآن، عبارت شریفه «وتعاونوا علی البرّ والتقوی ولا تعاونوا علی الاثم والعدوان» را پايه و اساس سنّت اسلامی می‏داند.^۲ اين سخن قويم و استوار، هنگامی به دل می‏نشيند که ما معنای تعاون، برّ و تقوا و نيز اثم و عدوان را همان‏گونه که قرآن، خود بيان کرده است، بفهميم و آنگاه در عمل، کمک‏ رساندن به يکديگر را برای تحقق اين مفهوم از «برّ» دنبال کنيم. تعاون به معنای کمک‌رسانی به یکدیگر و همیاری گروهی است. در تعاون، نیروهای پراکنده جامعه دست به دست هم می‌دهند و از طریق هم‌افزایی، قدرت مجموعی را افزایش می‌دهند و با متمرکز کردن آن روی یک نقطه و همسو کردن همه نیروها، توان