بهترين چيزی را که دوست دارد بشنود، به ديگران بگويد، آنگاه آیا کسی يافت میشود که سخن تند به زبان آورد يا دشنامی دهد تا رابطهای را ببرد و پيوندی را بگسلد؟! آيا میتوان دو فرد را يافت که هر دو در پی گفتن سخنی به يکديگرند که آن را خوش دارند و از آن لذت میبرند و آنگاه تصور کنيم که اين دو از هم جدا شده و از يکديگر بريدهاند؟ آيا اگر من در ميان همه جملههای ممکن برای ابراز احساسات درونیام، جملهای را برگزينم که خود، دوست میدارم آن را به من بگويند و از همه جملههای ديگر بيشتر میپسندم و پس از اين انديشيدن، آن جمله را برای دوستم به کار برم، انتظار اين نيست که او به سوی من جذب و جلب شود؟ حال اگر او نيز اين سعی و تلاش را به خرج دهد و در پاسخ من، به نيکوترين سخنی که دوست دارد بشنود، پاسخ مرا بگويد، چگونه ارتباطی را شاهد خواهيم بود؟!
جالب توجه آنکه برخی روايات، با استناد به ظاهر آيه که به سخن نيکو گفتن با مردم فرمان داده است، اين را شامل همه مردم و حتی غيرمسلمانان میدانند۱ چه رسد با مخالفان يا ناآشنايان، که دين و کيش آن‌ها با ما يکسان است و ازاين‌رو امام صادق علیه السلام به گروهی از شيعيان که به خدمتش رسيده بودند، فرمود: «يا مَعشَرَ الشِّيعَةِ، إنّكُم قد نُسِبتُم إلَينا، كُونُوا لَنا زَينا و لا تَكُونُوا عَلَينا شَينا؛۲ ای گروه شيعيان! شما به ما منسوب هستيد؛ پس مايه زينت ما باشيد و مايه زشتی (بدنامی) ما نباشيد».
