د - مرثيه‏سرايى رَباب‏

۷۷۰.تاريخ دمشق: رَباب ، دختر امرؤ القيسِ... كَلْبى، زنى است كه به مدّت يك سال در كنار قبر [شوهرش ]حسين عليه السلام ماند و سرود:


تا يك سال مى‏مانم و آن گاه با شما وداع مى‏كنم‏و هر كه يك سال كامل بگِريد، عذرش [براى رفتنْ‏] پذيرفته است .
... وقتى حسين عليه السلام از دنيا رفت ، از رَباب، خواستگارى شد و بر آن، پافشارى شد . گفت: «غير از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، پدرشوهرى انتخاب نمى‏كنم» و ازدواج نكرد. يك سال پس از آن زيست و زير سايه نرفت تا بيمار شد و افسرده، از دنيا رفت.^۱

۷۷۱.الكامل فى التاريخ: همراه امام حسين عليه السلام ، همسرش رَباب، دختر امرؤ القيس و مادر دخترش سَكينه بود كه او را با كاروان اسيران به شام بردند. او به مدينه باز گشت و بزرگان قريش، از وى خواستگارى كردند . گفت: «من جز پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، پدرشوهرى بر نمى‏گزينم» و به مدّت يك سال ماند و زير سقف خانه‏اى نرفت، تا اين كه بيمار شد و افسرده‏حال، از دنيا رفت.

را به خون حسين عليه السلام خون‏آلود كرد و پا بر زمين كوبيد و شيهه سر داد . دختران پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، شيهه اسب را شنيدند و بيرون آمدند . ناگهان، اسبِ بى‏سوار را ديدند و فهميدند كه حسين عليه السلام كشته شده است.
اُمّ كلثوم، دختر حسين عليه السلام،^۱ بيرون آمد ، در حالى كه دستش را بر روى سر گذاشته بود و صدا مى‏زد: «وا محمّدا ! اين ، حسين است كه در بيابان افتاده و عمامه و رَدايش را برده‏اند» .^۲

ج - مرثيه‏سرايى دختران پيامبر صلى اللَّه عليه و آله هنگام عبور از كنار كشتگان‏

۷۶۹.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى - به نقل از حُمَيد بن مسلم - : عمر بن سعد، فرمان كوچ به كوفه را داد و دختران و خواهران حسين عليه السلام و على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام و فرزندانشان را حركت دادند. هنگامى كه آنها را از كنار جنازه حسين عليه السلام و يارانش عبور دادند، صداى شيونِ زنان ، بلند شد و به صورتشان مى‏زدند. زينب عليها السلام فرياد زد: «وا محمّدا ! درود فرشتگانِ آسمان بر تو ! اين ، حسين است كه در بيابان افتاده و در خون ، غوطه‏ور و خاك‏آلود و قطعه قطعه شده است. وا محمّدا ! دخترانت در اردوگاه دشمن اسيرند و فرزندانت، كشته شده‏اند و باد بر آنها مى‏وزد. اين ، پسر توست با سرى از پشت بُريده . نه غايب است كه به حضورش اميد رود و نه زخمى است كه درمان شود» .
زينب عليها السلام همچنان همين حرف‏ها را مى‏زد تا اين كه - به خدا سوگند - دوست و دشمن را گرياند، تا آن جا كه ديديم اشك سواران بر سُم اسبانشان جارى است .^۳