۶ / ۱۲

ايستادگى عبد اللَّه بن عفيف در برابر ابن زياد و به شهادت رسيدنش‏^۱

۶۱۳.تاريخ الطبرى - به نقل از حُمَيد بن مسلم - : هنگامى كه عبيد اللَّه به كاخ [حكومتى‏] آمد و مردم هم وارد شدند ، نداى نماز جماعت داده شد و مردم در مسجد اعظمِ كوفه ، گرد آمدند . ابن زياد ، از منبر بالا رفت و گفت : ستايش ، خدايى را كه حق و اهلش را چيره كرد و امير مؤمنان يزيد بن معاويه و حزبش را يارى داد و دروغگو پسر دروغگو ، حسين بن على و پيروانش را كُشت !
ابن زياد ، سخنش را به پايان نبرده بود كه عبد اللَّه بن عفيف اَزدىِ غامدىِ والِبى بر او جَست . او از شيعيان على عليه السلام بود و چشم چپش را در جنگ جَمَل ، همراه على عليه السلام از دست داده بود و چون پيكار صفّين شد ، ضربه‏اى بر سرش و ضربه‏اى هم بر ابرويش زدند و آن چشمش هم نابينا شد . از اين رو ، از مسجد اعظمِ كوفه جدا نمى‏شد و تا شب، در آن ، نماز مى‏خواند و سپس به خانه باز مى‏گشت .
عبد اللَّه ، هنگامى كه سخن ابن زياد را شنيد ، گفت : اى ابن مرجانه ! دروغگو پسر دروغگو ، تو و پدرت هستيد و نيز كسى است كه به تو حكومت داد و پدرش . اى ابن مرجانه ! آيا پسرانِ پيامبران را مى‏كشيد و سخن صدّيقان را بر زبان مى‏آوريد؟!
ابن زياد گفت : او را برايم بياوريد .

ابن زياد ، على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام را رها كرد .^۱

۶۱۲.الملهوف : ابن زياد - كه خدا لعنتش كند - به على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام توجّه كرد و گفت : اين كيست؟
گفتند : على بن الحسين است .
ابن زياد گفت : مگر خدا على بن الحسين را نكُشت؟
على [بن الحسين‏] عليه السلام به او فرمود : «برادرى داشتم كه [او نيز] على بن الحسين ناميده مى‏شد و مردم ، او را كُشتند» .
ابن زياد گفت : بلكه خدا او را كُشت .
على [بن الحسين‏] عليه السلام فرمود : ««خداوند ، جان‏ها را هنگام مرگشان مى‏گيرد»» .
ابن زياد گفت : تو جرئت جواب دادن به من را دارى؟! او را ببريد و گردنش را بزنيد .
عمّه او زينب عليها السلام ، اين را شنيد . گفت : اى ابن زياد ! تو يك تن هم از ما باقى نگذاشته‏اى . اگر مى‏خواهى او را بكشى ، مرا هم با او بكش .
على [بن الحسين‏] عليه السلام به عمّه‏اش گفت : «اى عمّه ! سخنى مگو تا من با او سخن بگويم» .
آن گاه به او رو كرد و گفت : «اى ابن زياد ! آيا مرا به كشتن ، تهديد مى‏كنى؟ آيا نمى‏دانى كه كشته شدن ، عادت ما و شهادت ، كرامت ماست؟» .^۲