۴۶۹.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : شمر ، از آن كس [ كه از كُشتن حسين عليه السلام ، خوددارى كرده بود ] ، خشمگين شد . خودش بر سينه حسين عليه السلام نشست و محاسن او را گرفت و تصميم به كُشتن او گرفت ... و با شمشيرش ، دوازده ضربه به او زد و سپس ، سرش را [ از تن ] جدا كرد .^۱

۹ / ۱۷ - ۲

سِنان بن اَنَس‏

۴۷۰.اُسْد الغابة : حسين عليه السلام را سِنان بن اَنَس نَخَعى كُشت . نيز گفته شده كه شِمر بن ذى الجوشن ، او را كُشت و خولى بن يزيد اَصبَحى ، كار را تمام كرد . همچنين ، گفته شده كه عمر بن سعد ، او را كشته است ؛ ولى نظرِ درستى نيست و صحيح ، آن است كه سِنان بن اَنَس نَخَعى او را كُشت .
امّا سخن كسى كه گفته : «شمر و عمر بن سعد ، او را كُشتند» ، از آن روست كه شمر ، سپاه را به كُشتن حسين عليه السلام ، تحريك مى‏كرد و با آنان ، به حسين عليه السلام حمله مى‏كرد . عمر هم فرمانده لشكر بود و از اين رو ، كُشتن [ حسين عليه السلام ]را به آنها نسبت مى‏دهند .^۲

كربلا بوديم كه به شمر بن ذى الجوشن نگريست و فرمود : «خدا و پيامبرش ، راست گفته‏اند . پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود : "گويى به سگى سياه و سفيد مى‏نگرم كه زبانش را در خون خاندانم مى‏كند و مى‏آشامد"» .
و شمر ، پيسى داشت .^۱

۴۶۸.مثير الأحزان : سپس شخص ديگرى آمد و گفت : حسين ، كجاست ؟
فرمود : «من ، اين جا هستم» .
گفت : تو را به آتش [ دوزخ ] ، بشارت مى‏دهم !
امام عليه السلام فرمود : «خود را به پروردگارى مهربان و شفاعتگرى پذيرنده ، بشارت مى‏دهم ! تو كيستى ؟» .
گفت : من ، شمر بن ذى الجوشن هستم .
حسين عليه السلام فرمود : «اللَّه اكبر ! پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود : "گويى سگى سياه و سفيد را مى‏بينم كه زبان ، در خون خانواده‏ام مى‏كند و مى‏آشامد"» .
همچنين حسين عليه السلام فرمود : « [ در عالم رؤيا ] ديدم كه سگانى ، مرا گاز مى‏گيرند و در ميان آنها ، سگى سياه و سفيد ، از همه بيشتر به من حمله مى‏كند و آن ، تو بودى» .
و شمر ، پيسى داشت .
نيز از تِرمِذى نقل شده كه به [امام‏] صادق عليه السلام گفته شد : [ تحقّق ] رؤيا ، تا كِى به تأخير مى‏افتد ؟
صادق عليه السلام ، از خواب پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ياد كرد كه پس از شصت سال ، اتّفاق افتاد .^۲