يك بار بيش نيست و پس از آن ، غوطه‏ور شدن در كرامتى پايان‏ناپذير است . تو مرگ را ديدار كردى و امام خود را يارى نمودى و از خداوند ، در سراى اقامت ، كرامت دريافت كردى . خداوند ، ما را با شما در ميان شهيد شدگان ، محشور كند و در برترين جايگاه ، همراهىِ با شما را روزى‏مان نمايد .

۳۵۷.تاريخ الطبرى - به نقل از محمّد بن قيس - : در ظهر عاشورا، حسين عليه السلام نماز ظهر را با آنان به صورت نماز خوف خواند . بعد از ظهر ، دوباره به نبرد پرداختند و جنگ بالا گرفت و به حسين عليه السلام نزديك شد. حنفى ، جلوى حسين عليه السلام آمد و خود را هدف تيرهاى آنان كرد و آن قدر در برابر تيرهايشان - كه از چپ و راست مى‏آمد - ، ايستاد تا از پاى در آمد .^۱

۳۵۸.مثير الاحزان : هنگامى كه جنگ به حسين عليه السلام رسيد، مردى از بنى حنيفه ، جلوى امام عليه السلام آمد و از او با جانش محافظت مى‏كرد تا پيشِ روى او به زمين افتاد و اين گونه گفت: خدايا ! در ايجاد هر چه كه بخواهى ، ناتوان نيستى . پس يارى و دفاع مرا از حسين عليه السلام ، به محمّد صلى اللَّه عليه و آله برسان و همراه شدن با او در سراى جاودان را روزىِ من بگردان .^۲

۳ / ۱۷

سُوَيد بن عمرو

سُوَيد بن عمرو بن ابى مُطاع خَثعَمى آخرين شهيد از ياران امام حسين عليه السلام است .
سيّد بن طاووس ، در باره چگونگى شهادت او مى‏گويد :

بر پايه شمارى از گزارش‏ها ، سعيد بن عبد اللَّه ، يكى از كسانى بود كه ظهر عاشورا ، خود را در برابر امام حسين عليه السلام ، سپر قرار دادند و امام عليه السلام با كمك آنها ، نماز گزارد .^۱
به گزارش خوارزمى ، هنگامى كه سعيد بن عبد اللَّه حنفى بر زمين افتاد ، اين جملات را زمزمه مى‏كرد :
اللَّهُمَّ العَنهُم لَعنَ عادٍ وثَمودَ ، اللَّهُمَّ أبلِغ نَبِيَّكَ عَنِّى السَّلامَ ، وأبلِغهُ ما لَقيتُ مِن ألَمِ الجِراحِ ؛ فَإِنّى أرَدتُ بِذلِكَ نُصرَةَ ذُرِّيَّةِ نَبِيِّكَ ^۲ .
خداوندا ! آنان را همانند عاد و ثمود ، لعنت كن . خداوندا ! از من به پيامبرت ، سلام برسان و درد زخم‏هايم را به او برسان . من با اين كار ، قصد يارى ذُريّه پيامبرت را دارم .

در «زيارت رجبيّه» و «زيارت ناحيه مقدّسه» آمده است :
السَّلامُ عَلى‏ سَعدِ بنِ عَبدِ اللَّهِ الحَنَفِىِّ ، القائِلِ لِلحُسَينِ وقَد أذِنَ لَهُ فِى الاِنصِرافِ : «لا وَاللَّهِ لا نُخَلّيكَ حَتّى‏ يَعلَمَ اللَّهُ أنّا قَد حَفِظنا غَيبَةَ رَسولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيهِ وآلِهِ فيكَ ، وَاللَّهِ لَو أعلَمُ أنّى اُقتَلُ ثُمَّ اُحيى‏ ثُمَّ اُحَرُقُ ثُمَّ اُذرى‏ ، ويُفعَلُ بى ذلِكَ سَبعينَ مَرَّةً ما فارَقتُكَ ، حَتّى‏ ألقى‏ حِمامي دونَكَ ، وكَيفَ لا أفعَلُ ذلِكَ وإنَّما هِىَ مَوتَةٌ أو قَتلَةٌ واحِدَةٌ ، ثُمَّ هِىَ بَعدَهَا الكَرامَةُ الَّتي لَا انقِضاءَ لَها أبَداً» .
فَقَد لَقيتَ حِمامَكَ ، وواسَيتَ إمامَكَ ، ولَقيتَ مِنَ اللَّهِ الكَرامَةَ فى دارِ المُقامَةِ ، حَشَرَنَا اللَّهُ مَعَكُم فِى المُستَشهَدينَ ، ورَزَقَنا مُرافَقَتَكُم فى أعلى‏ عِلِّيّينَ ^۳ .
سلام بر سعد بن عبد اللَّه حنفى ؛ آن كه وقتى حسين عليه السلام به او اجازه داد كه برود ، گفت : نه . به خدا سوگند ، تو را رها نمى‏كنم ، تا خدا بداند كه در نبودِ پيامبر خدا ، از تو پاسدارى كرديم . به خدا سوگند ، اگر بدانم كه كشته مى‏شوم و بار ديگر ، زنده مى‏شوم و سوزانده و قطعه قطعه مى‏شوم و با من ، هفتاد بار چنين مى‏كنند ، از تو جدا نمى‏شوم تا در راه تو بميرم . چرا چنين نكنم ، در حالى كه مُردن يا كشته شدن ،