به او گفتم: اين را از كجا مى‏گويى ؟
فرمود : «از رازى كه برايم گفته شده است و آگاهى‏اى كه به من داده‏اند».^۱

۲۱۷.الملهوف : عبد اللَّه بن عبّاس و عبد اللَّه بن زبير ، هنگام رفتن امام عليه السلام از مكّه، نزد ايشان آمدند و به او پيشنهاد خويشتندارى [و ماندن‏] كردند. امام عليه السلام به آن دو فرمود: «پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله به من دستورى داده است و من ، آن را انجام مى‏دهم» .
ابن عبّاس ، در حالى كه مى‏گفت: «واى از مصيبت حسين !» ، بيرون رفت.^۲

۷ / ۴

گفتگوى امام عليه السلام با عبد اللَّه بن زبير

۲۱۸.كامل الزيارات - به نقل از ابو جارود ، از امام باقر عليه السلام - : حسين عليه السلام يك روز قبل از تَرويه ، از مكّه بيرون رفت . عبد اللَّه بن زبير ، او را بدرقه كرد و گفت:
اى ابا عبد اللَّه ! موسم حج فرا رسيد و تو ، آن را وا مى‏گذارى و به سوى عراق مى‏روى؟
فرمود : «اى پسر زبير ! اگر در ساحل فرات به خاك سپرده شوم ، بهتر از آن است كه در آستانه كعبه به خاك سپرده شوم [و حرمت كعبه حفظ نشود]» .^۳

۲۱۶.دلائل الإمامة - به نقل از عبد اللَّه بن عبّاس - : حسين بن على عليه السلام را هنگامى كه به سوى عراق مى‏رفت، ديدم. گفتم: اى پسر پيامبر خدا ! نرو.
به من فرمود : «اى ابن عبّاس ! مگر نمى‏دانى كه مرگ من ، در آن جاست؟ و كشتارگاه ياران من ، آن جاست؟» .