۷ / ۲

توطئه يزيد براى كشتن امام عليه السلام در مكّه‏

۲۱۱.الملهوف - به نقل از محمّد بن داوود قمى ، با سند خود، از امام صادق عليه السلام - : محمّد بن حنفيّه ، در همان شبى كه امام حسين عليه السلام در بامداد آن، آهنگ خارج شدن از مكّه را داشت، نزد او آمد و گفت: برادرم ! مردم كوفه ، كسانى‏اند كه نيرنگشان را در باره پدر و برادرت مى‏شناسى. بيم دارم كه حالِ تو ، همچون حال آنان باشد . پس در مكّه اقامت كن ؛ چرا كه تو ، گرامى‏ترينِ مردمان حرم و والاترينِ آنهايى.
امام فرمود : «اى برادر! بيم دارم كه يزيد ، در حرم به من ، شبيخون بزند و من ، كسى باشم كه با [ريخته شدن خون‏] او ، حرمت حرم، شكسته شود».
ابن حنفيّه به او گفت: اگر از آن مى‏ترسى، به يَمَن يا برخى از مناطق خشك برو ، كه در آن جا محفوظترى و كسى نمى‏تواند بر تو دست يابد.
امام فرمود : «در آنچه گفتى ، مى‏نگرم».
چون بامداد فرا رسيد، حسين عليه السلام كوچ كرد . خبر به محمّد بن حنفيّه رسيد . نزد او آمد و لگام شترش را كه بر آن ، سوار بود ، گرفت و گفت: اى برادر ! مگر به من وعده درنگ در درخواستم را ندادى؟
فرمود : «چرا».
گفت: پس چرا در رفتن ، شتاب مى‏كنى؟
فرمود: «پس از جدايى از تو، پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به خوابم آمد و فرمود: "اى حسين ! بيرون برو كه خدا ، خواسته است تو را كشته ببيند"».
محمّد بن حنفيّه گفت: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّآ إِلَيْهِ رَ جِعُونَ»سوره ^۱. تو كه اين‏چنين بيرون مى‏روى ، چرا اين زنان را با خود مى‏برى؟

۲۱۰.الفتوح : نامه يزيد بن معاويه از شام ، با پيك براى مردم مدينه (اعم از قريش و جز آنان از بنى هاشم) رسيد . در آن ، اين اشعار بود : ...


اى خويشان ما ! اينك كه جنگ ، آرام گرفته است، آن را بر ميفروزيدو به رشته‏هاى آشتى در آويزيد و چنگ زنيد .
جنگ ، اقوامى را كه پيش از شما بودند ، فريفت‏و ملّت‏هايى را نابود ساخت .
پس نسبت به خويشان خود ، انصاف روا داريد و با گردن‏كشى ، آنان را به نابودى نيفكنيد .چه بسا گردن‏كشانى كه پايشان ، لغزيده است .
مردم مدينه ، به اين ابيات نگريستند و آن گاه ، ابيات و نامه را براى حسين بن على عليه السلام فرستادند . ايشان ، چون در آن نگريست ، دانست كه نامه يزيد بن معاويه است.
حسين عليه السلام پاسخ را بدين ترتيب نگاشت: «به نام خداى بخشنده مهربان. «و اگر تو را تكذيب كردند ، بگو : عمل من ، به من اختصاص دارد و عمل شما ، به شما اختصاص دارد . شما ، از آنچه من انجام مى‏دهم ، [بيزار و] جدا هستيد و من از آنچه شما انجام مى‏دهيد ، [بيزار و] جدا هستم»^۱ . والسّلام !».^۲