فصل پنجم : شهادت گروهى از ياران امام در كوفه و زندانى شدن گروهى ديگر

۵ / ۱

شهادت عبد اللَّه بن يَقطُر

۱۸۷.أنساب الأشراف : حسين عليه السلام به طرف منزل زُباله حركت كرد و از آن جا، آبِ بسيار برداشت و از هر آبگاهى كه عبور مى‏كرد ، گروهى به وى مى‏پيوستند. حسين عليه السلام برادر همشيرش، عبد اللَّه بن يَقطُر را پيش از آن كه بداند مسلم كشته شده ، به سوى مسلم فرستاد. حُصَين بن تميم، [در راه،] او را دستگير كرد و نزد ابن زياد فرستاد.
ابن زياد ، دستور داد كه بالاى قصر بُرده شود تا حسين عليه السلام را لعنت كند و او و پدرش را به دروغگويى نسبت دهد. وقتى عبد اللَّه به بالاى قصر رفت ، گفت: من ، فرستاده حسين ، پسر دختر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، به سوى شمايم تا او را عليه پسر مَرجانه و پسر سميّه ، آن مرد بى‏نَسَبِ پسر بى‏نَسَب - كه خداوند ، لعنتش كند - ، يارى و كمك كنيد.
عبيد اللَّه، دستور داد او را از بالاى قصر به زمين انداختند . استخوان‏هايش شكست ؛ ولى هنوز زنده بود كه مردى آمد و او را كشت. به او گفتند: واى بر تو ! چرا چنين كردى؟
گفت: خواستم راحتش كنم.
وقتى خبر شهادت پسر يَقطُر به حسين عليه السلام رسيد ، سخنرانى كرد و فرمود : «اى

۱۸۶.الملهوف : عبيد اللَّه بن زياد، خبر مسلم و هانى را براى يزيد بن معاويه نوشت. او هم جواب داد و از رفتار و اقتدارش ، سپاس‏گزارى كرد و به وى گوشزد كرد كه به وى خبر رسيده كه حسين عليه السلام به سمت كوفه حركت كرده است و به وى دستور داد كه در اين زمينه مجازات كند و انتقام بگيرد و به صِرف گمان و شك ، [افراد را] زندانى كند.^۱