۱۴۰.أنساب الأشراف : ابن زياد، محمّد بن اشعث كِنْدى و اسماء بن خارجة بن حُصَين فَزارى را نزد هانى بن عروه فرستاد و آن دو با وى ملايمت كردند، تا اين كه او را نزد ابن زياد آوردند . عبيد اللَّه ، او را به خاطر پناه دادن به مسلم بن عقيل ، سرزنش كرد و به وى گفت: مردم ، متّحد و هم‏سخن اند . چرا در جهت تفرقه و جدايى آنان، به مردى كه براى تفرقه‏افكنى آمده ، كمك مى‏كنى؟
هانى به خاطر پناه دادن به مسلم ، عذرخواهى كرد و گفت: خداوند ، كارهاى امير را سامان بخشد ! او بدون اطّلاع و آمادگى من ، وارد خانه‏ام شد و از من خواست كه به او پناه دهم . از اين جهت ، دَيْنى بر گردنم احساس كردم.
عبيد اللَّه گفت: پس او را نزد من بياور تا تلافى اشتباهاتت گردد .
هانى ، امتناع ورزيد . عبيد اللَّه گفت : به خدا سوگند ، اگر او را نياورى ، گردنت را خواهم زد.

بخشد! به خدا سوگند ، من او را به خانه‏ام دعوت نكرده‏ام. او خود آمد و خود را بر من تحميل كرد.
عبيد اللَّه گفت: او (مسلم) را نزد من بياور .
هانى گفت: به خدا سوگند ، اگر زير پاهايم باشد ، پا از روى او بر نخواهم داشت.
عبيد اللَّه گفت: او را نزد من بياوريد .
هانى را نزديك بردند . عبيد اللَّه بر پيشانى او زد و او خون‏آلود شد . هانى به سمت يك نگهبان حمله بُرد تا شمشيرش را بگيرد ؛ ولى او را گرفتند . عبيد اللَّه گفت : خداوند ، خونت را مباح كرد . و دستور داد [او را حبس كنند] و در گوشه‏اى از قصر ، زندانى شد» .
غير از ابو جعفر باقر عليه السلام ، چنين روايت كرده‏اند: كسى كه هانى بن عروه را نزد عبيد اللَّه بن زياد آورد ، عمرو بن حَجّاج زُبيدى بود... .
امام باقر عليه السلام فرمود : «در اين اوضاع و احوال ، خبر به قبيله مَذحِج رسيد و در اين هنگام ، بيرون قصر ، سر و صدايى بلند شد و عبيد اللَّه آن را شنيد . پرسيد: اين سر و صداها چيست؟
گفتند: قبيله مَذحِج اند .
عبيد اللَّه به شُرَيح گفت: نزد آنان برو و به آنان خبر بده كه هانى را زندانى كرده‏ام تا از او پرسش‏هايى بپرسم. و جاسوسى را در پى شُرَيح فرستاد تا ببيند چه مى‏گويد . شريح از كنار هانى بن عروه گذشت. هانى به وى گفت: اى شريح ! از خدا بترس . او قاتل من است!
شريح از قصر بيرون رفت و بر آستانه قصر ايستاد و گفت: مشكلى نيست. امير ، هانى را زندانى كرده تا از او مطالبى را بپرسد .
آنان [به همديگر] گفتند : راست مى‏گويد . خطرى متوجّه رئيس شما نيست . و متفرّق شدند .^۱