واى برشما ! آيا مى‏دانيد كدامين دستتان به ما زخم زد؟! و كدامين فرد به ستيز با ما برخاست؟! يا با كدام پا به جنگ ما آمديد؟!
به خدا سوگند ، سنگ‏دل گشته‏ايد ، جگرتان خشن شده ، دل‏هايتان مُهر خورده و گوش‏ها و چشم‏هايتان بسته شده است . شيطان ، فرصت را برايتان آراست و پرده‏اى بر ديده‏تان نهاد كه ديگر هدايت نخواهيد شد .
مرگتان باد ، اى كوفيان ! پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله چه كسى را از شما كشته بود؟ و چه خونى را از شما به گردن داشت؟ به چه خاطر با برادرش و جدّم على بن ابى طالب و پسرانش و خاندان برگزيده پيامبر - كه درودهاى خدا و سلام او بر آنان باد - عناد ورزيديد؟! و شاعرتان به آن ، مباهات كرد و چنين سرود :


ما على و فرزندان على را كشتيم‏با شمشيرهاى هندى و نيزه‏ها
و ما زنانشان را به سانِ زنان تُرك ، اسير كرديم‏و آنان را [نمى‏دانى‏] چگونه به خاك و خون كشيديم!
دهانت پُر از خاك و سنگ باد ! به كشتن كسانى افتخار كردى كه خداوند ، پاكشان داشته و آلودگى را از آنها رانده و پاك و پاكيزه‏شان كرده است! هيچ مگوى و پس بنشين ، همان گونه كه پدرت نشست ؛ چرا كه هر كس چيزى دارد كه خود به دست آورده و پيش فرستاده است .
واى بر شما ! به خاطر برترى خدادادى ما ، بر ما حسد ورزيديد ؟


گناه ما چيست كه هميشه روزگار ، درياى ما جولان داردو درياى تو ، بى‏موج است و ناتوان از در بر گرفتن يك كِرم؟!
«آن ، فزونى خداست كه به هر كه بخواهد ، مى‏دهد و خداوند ، داراى بخشش بزرگ است»^۱«و هر كه خدا ، برايش نورى قرار ندهد ، نورى نخواهد داشت»^۲» .

۶ / ۵

سخنرانى فاطمه صُغرا در ميان كوفيان‏

۶۰۳.الملهوف - به نقل از زيد بن موسى - : پدرم ، از جدّم امام صادق عليه السلام برايم نقل كرد كه : فاطمه صُغرا ، پس از آن كه از كربلا آمد ، گفت : «ستايش ، خدا را به عدد ريگ و سنگ‏ريزه و وزن عرش تا فرش . او را مى‏ستايم و به او ايمان دارم و بر او تكيه مى‏كنم ، و گواهى مى‏دهم كه خدايى جز خداى يگانه بدون شريك نيست ، و محمّد ، بنده و فرستاده اوست و فرزندانش را در [كنار] رود فرات ، بى هيچ تقصير و گناهى سر بريدند ... .
امّا بعد ، اى كوفيان ! اى مكّاران خيانتكار متكبّر ! ما خاندانى هستيم كه خدا ، ما را
وسيله آزمايش شما ، و شما را مايه آزمون ما قرار داد و امتحان ما را نيكو ساخت و علمش را نزد ما نهاد و فهمش را به ما داد . ما گنجينه دانش او ، و ظرف فهم و حكمت اوييم ، و نيز حجّت خدا بر زمينيان در سرزمين‏هاى بندگانش . خداوند ، ما را به كرامت او ، بزرگ داشت و ما را با پيامبرش محمّد صلى اللَّه عليه و آله بر بسيارى از مخلوقاتش ، آشكارا برترى بخشيد .
امّا شما ، ما را تكذيب و تكفير كرديد و جنگ با ما را روا داشتيد و اموالمان را به تاراج برديد ... .
مرگتان باد ! منتظر لعنت و عذاب خدا باشيد كه بر شما فرود آمده و نكبت‏هاى آسمانى ، پى در پى بر شما نازل شده است . عذاب خدا ، شما را به آتش مى‏كشد و شما را به جان هم مى‏اندازد و سپس ، روز قيامت در عذاب دردناكى كه خود با ستم‏هايتان ساخته‏ايد ، براى هميشه خواهيد ماند . «هان ! لعنت خدا بر ستمكاران !»^۱ .