۷ / ۲۷

يارى خواستن امام عليه السلام در منزلگاه بنى مُقاتل‏

۷ / ۲۷ - ۱

يارى خواستن از عبيد اللَّه بن حُر

۲۵۴.تاريخ الطبرى - به نقل از ابو مِخنَف - : جميل بن مَرثَد برايم نقل كرد كه : حسين عليه السلام به راه ادامه داد تا به قصر (منزلگاه) بنى مُقاتل رسيد . آن جا فرود آمد و خيمه‏اى برپا شده ديد.
مُجالد بن سعيد ، از عامر شَعبى برايم نقل كرد كه : حسين بن على عليه السلام پرسيد: «اين خيمه ، از آنِ كيست؟» . گفتند: از آنِ عبيد اللَّه بن حُرّ جُعفى است.
فرمود: «او را نزد من فرا خوانيد» و قاصدى به سوى او فرستاد. قاصد ، چون نزد او رسيد ، گفت: اين ، حسين بن على است كه تو را فرا مى‏خوانَد.
عبيد اللَّه بن حُر ، استرجاع كرد (اِنّا للَّه گفت) و گفت: به خدا سوگند ، از كوفه بيرون نيامدم ، مگر بِدان جهت كه مبادا حسين ، وارد كوفه شود و من در آن جا باشم . به خدا سوگند ، نمى‏خواهم او را ببينم و او مرا ببيند .
قاصد آمد و به حسين عليه السلام خبر داد . حسين عليه السلام كفش‏هايش را پوشيد و برخاست و [رفت تا] بر او وارد شد . سلام كرد و نشست و آن گاه ، او را براى همراهى خود ، دعوت كرد ؛ ولى پسر حُر ، سخن خود را تكرار كرد.

«اى مردم! پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: "هر كه حاكم ستمگرى را ببيند كه محرّمات خدا را حلال مى‏شمارد و پيمان خدا را مى‏شكند و بر خلاف سنّت پيامبر خدا مى‏رود و ميان بندگان خدا ، با گناه و ستم ، عمل مى‏كند ، ولى با كردار و يا گفتار ، بر او نشورد، بر خدا فرض است كه [ در قيامت ] او را به جايگاه همان ستمگر ببرد" .
بدانيد كه اينان ، به اطاعت شيطان در آمده‏اند و اطاعت خدا را رها كرده‏اند . تباهى آورده‏اند و حدود را معطّل نهاده‏اند و ثروت‏ها را به خويش اختصاص داده‏اند . حرام خدا را حلال دانسته و حلال خدا را حرام شمرده‏اند ، و من ، شايسته‏ترين فرد هستم براى اين كه اين چيزها را تغيير دهد .
نامه‏هاى شما به من رسيد و فرستادگانتان با بيعت شما ، نزد من آمدند كه : مرا تسليم نمى‏كنيد و از يارى‏ام باز نمى‏مانيد . اگر به بيعت خويش عمل كنيد ، رشد مى‏يابيد. من ، حسين پسر على و پسر فاطمه دختر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله هستم . جانم با جان‏هاى شماست و كسانم با كسانِ شمايند و من ، مقتداى شمايم .
اگر به عهد خود رفتار نكنيد و پيمان خويش را بشكنيد و بيعت مرا از گردن خويش برداريد ، به جان خودم سوگند كه اين از شما تازه نيست، كه با پدرم ، برادرم و عموزاده‏ام نيز چنين كرديد. فريب‏خورده ، كسى است كه فريب شما را بخورد . اقبال خويش را گم كرده‏ايد و نصيب خويش را به تباهى داده‏ايد. هر كه پيمان بشكند ، به ضرر خويش مى‏شكند . زود است كه خدا ، مرا از شما بى‏نياز گرداند. درود و رحمت و بركات خداوند ، بر شما باد!» .^۱