۱۰ / ۳

صدقى استرآبادى‏^۱

صاحبْ‏زمانْ محمّدِ مهدى كه عدل اوقانونِ ضبط كشورِ كَوْن و مكان‏^۲ نهاد
آن سايه اِله كه در ظِلِّ جاهِ اومِهر و سپهرْ اين سپر آن يك سِنان‏^۳ نهاد
فَرّ و شكوهِ اوست كه در جَنبِ رفعتش‏گردون بناى رفعت خود بر گمان نهاد
معمار كارخانه هستى براى اوطرح زمين فِكَند و بناى زمان نهاد
بهر نگينْ چو خاتمِ مُلكش زبان گشادفيروزه فَلك، مَلَكش در دهان نهاد
شد نوجوان چو طفلِ مَهِ نو جهانِ پيرلطفش چو دست بر سر پير و جوان نهاد
اَربابِ ظلم را قلمِ دستْ خاك شدقهرش چو پا به عرصه اين خاكدان نهاد
در حرفِ سرنوشتْ خطا چون بوَد؟ كه اونقّاش صُنع را قلم اَندر بنان‏^۴ نهاد
زينت گرفت گيسوى اُمُّ الكتاب‏^۵ از اوبر هر ورق كه خامه مُعجز بيان نهاد
اى آن كه در قلمرو تقدير، كِلك تورسم عدالت از پىِ امن و امان نهاد
از سر نهاد فتنه به عهد تو هر چه داشت‏وآن گَه سرِ مَلال به خوابِ گران نهاد
از بيمِ انتقام تو گرگِ ستم‏شعارروى نياز بر كفِ پاى شُبان نهاد
چون مِهر آن كه پا نكشيد از طريقِ توبر اوج چرخ، پايه تختِ روان نهاد
دارد هواى سايه ديوار كوى توكيوان كه پايه بر سرِ هفت‏آسمان نهاد
ايزد به جاى نقطه بر اوراقِ آسمان‏در انتخابِ مدح تو زَانْجُم نشان نهاد
شاها به يُمن مدح تو در قالبِ سخن‏طبع روان من چو مسيحا روان نهاد
هنگام فكر در طلبِ معنى بلندپاى خيال بر طرفِ لامكان نهاد
گلگونِ كِلْك من به عطارد^۶ گهِ مسيربر آسمانِ فَضل، عنان در عنان نهاد
چون غنچه‏هاى گلشن نظمش شكفته شدصد داغِ رَشك بر دل اهلِ لِسان نهاد
مصرِ سخن به بازوى روحُ القُدُس گرفت‏چون رو به مُلكِ نظم به تيغِ زبان نهاد
هر چند قدر و قيمتش افزود در سخن‏چون بر عُلُوِّ شأنِ تو عينِ عيان نهاد
خود را نظر به مدح تو در عينِ عَجْز يافت‏پا از بساط مدحت از آن بر كران نهاد
چون مُدّعاى‏^۷ خاطر او بر تو ظاهر است‏«صِدقى» صفت به سوى دعا رو از آن نهاد
تا در خيالِ خَلق نيايد كه در اَزل‏وضعِ زمانه مُبْدِعِ‏^۸ اشيا چه‏سان نهاد
اوضاع روزگار به يُمن وجود توباد آن چنان كه صانعِ بى‏چونْ چنان نهاد.^۹